Του Νίκου Χριστοφακάκη
Ομολογώ προκαταβολικώς ότι δεν αποδέχτηκα, ούτε κατανόησα ποτέ τον πρώτο στίχο του Τ.Σ. Έλιοτ, στην «Άγονη γη» πως «ο Απρίλιος είναι ο σκληρότερος μήνας».
Για τους Έλληνες ο Απρίλιος, μήνας της Άνοιξης, είναι μήνας γλυκός, μαγευτικός, πανέμορφος, μήνας μοσχοβολισμένος και πολύχρωμος, παραδομένος στη μαγεία των χρωμάτων και των αρωμάτων των λουλουδιών. Είναι ο ‘‘ξανθός’’ μήνας, που, όπως τον περιγράφει ο Δ. Σολωμός, «η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα» και «στήνει χορό με τον Έρωτα». Είναι ο μήνας της Πασχαλιάς, ταυτισμένος με το Πάσχα των Ελλήνων, με την αναβίωση του θείου Πάθους, με τη ζωηφόρο Ανάσταση του Χριστού.
Όσο και αν τα κλιματολογικά δεδομένα έχουν αλλάξει, έχουν δραματικά επιδεινωθεί, η ελληνική φύση και ο Άνθρωπος που τη ζει, τούτες της μέρες ξαναγεννιούνται, ονειρεύονται, ανασαίνουν, απολαμβάνουν το φυσικό και το θεϊκό φως, που καμιά αφρικανική σκόνη δεν είναι ικανή να τα καταργήσει.
Απόγευμα του Απρίλη, λοιπόν, την ώρα των τελευταίων Χαιρετισμών στην Υπεραγία Θεοτόκο, ενώ στις εκκλησιές ψαλλόταν ο ευχαριστήριος Ύμνος στη Μάνα του Χριστού και των ανθρώπων, ήρθε το «Μεγάλο Μήνυμα», πως οι πολύμηνη ‘‘εξορία’’ μας τελειώνει. Κομίστρια η συμπαθής γιατρός μας, που ακούραστα για μία ακόμη μέρα εφημέρευε.
Ανάμεικτα τα συναισθήματα. Χαρά για τη λήξη της πολύμηνης ταλαιπωρίας. Λύπη για τον αποχαιρετισμό προσφιλών προσώπων.
Ήταν αρχές του Νοέμβρη του παρελθόντος έτους, όταν η αιφνίδια αλλαγή των δεδομένων, ανάγκασε τους σαράντα (40) αιμοκαθαιρόμενους στην Ιεράπετρα να αναζητήσουν εσπευσμένα ‘‘άλλη οδόν’’, προκειμένου να διασφαλίσουν το δικαίωμά τους στη ζωή. Η επιστροφή στη γνώριμη Μονάδα του Τεχνητού Νεφρού στο Νοσοκομείο του Αγίου Νικολάου δεν ήταν ούτε εύκολη απόφαση, για εκείνους που έπρεπε να την πάρουν, ούτε ευχερώς υλοποιούμενη πράξη για όσους καλούνταν να την εφαρμόσουν. Μία ελλιπώς στελεχωμένη Μονάδα, που ήδη κατατρυχόταν από τις δυσίατες παθογένειες των Δημόσιων Νοσοκομείων, καλούνταν όλως αιφνιδίως να αναδεχθεί το επιπλέον βάρος της προσφοράς υπηρεσιών σε τριάντα (30) ‘‘πρόσφυγες’’ αιμοκαθαιρόμενους που χτυπούσαν εναγωνίως την πόρτα της, κουβαλώντας το βαρύ δισάκι των προβλημάτων της υγείας τους. Εάν, λοιπόν, δεν υπήρχε ειλικρινής διάθεση προσφοράς, πραγματική ενσυναίσθηση, εάν η γιατροί, το νοσηλευτικό και το υποστηρικτικό προσωπικό της Μονάδας, δεν υπερέβαιναν εαυτούς, τότε όσοι φιλοξενηθήκαμε στον Άγιο Νικόλαο επί πέντε και πλέον μήνες έπρεπε να ακολουθήσουμε «την οδόν, την άγουσαν» στο Ηράκλειο.
Για μία ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε ότι στο πλαίσιο ενός διαχρονικώς υπολειτουργούντος κράτους, ενός τραγικώς πάσχοντος δημοσίου συστήματος υγείας, υπάρχουν μικρές νησίδες, απρόσμενες οάσεις, μεμονωμένοι λειτουργοί, χάρη στους οποίους η Διοίκηση, η Αυτοδιοίκηση, οι κρατικές Υπηρεσίες, τα δημόσια Νοσοκομεία, ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους, διασώζοντας την τιμή τους. Έτσι στο κατεστημένο του ωχαδερφισμού και της ανευθυνότητας, όπου «η ήσσων προσπάθεια» έχει καθιερωθεί και αποτελεί κυρίαρχη δημόσια συμπεριφορά, υπάρχουν γιατροί που εφημερεύουν μακριά από τα σπίτια τους, πέραν του προβλεπόμενου ωραρίου, χωρίς την υποστήριξη άλλων συναδέλφων τους, που, δυστυχώς, δεν υπάρχουν, αν και κατέχουν κρίσιμες ειδικότητες. Υπάρχουν νοσηλεύτριες που ξεκινούν αχάραγα το ημερήσιο πρόγραμμα εργασίας τους, για να προετοιμάσουν εγκαίρως τη λειτουργία της Μονάδας, ώστε να αντεπεξέλθει στις αυξημένες υποχρεώσεις της πολύωρης λειτουργίας της. Ξεχνούν τα εργασιακά τους δικαιώματα, για να υπηρετήσουν την ανθρώπινη υποχρέωση, το καθήκον στον συνάνθρωπο, που τις έχει ανάγκη.
Στα πρόσωπα των νεφρολόγων γιατρών Κωστή Κόρσαβα, Αντώνη Ζουριδάκη, Δήμητρας Λυγερού, στα πρόσωπα των νοσηλευτριών μας της Βούλας, της Ζωής, της Λιάνας, της Άννας, της Λίτσας, της Σοφίας, της Κατερίνας, της Χριστίνας, της Κασσάνδρας, της Δέσποινας, της Γιούλης και όλων των ευσυνείδητων μελών της ομάδας, σε όποια θέση και αν υπηρετούν, ανήκουν οι πιο θερμές ευχαριστίες για όσα προσφέρουν αγογγύστως, αμειβόμενες με ‘‘πινάκιο φακής’’. Χαρίζουν καθημερινώς στους καταπονημένους ασθενείς τους όχι μόνο τις καλές ιατρικές και νοσηλευτικές τους υπηρεσίες, αλλά και το χαμόγελο της καρδιάς τους, τη δυνατότητα ενός ευχάριστου διαλόγου, στις τέσσερις πληκτικές ώρες της αιμοκάθαρσης.
Ιδιαιτέρως ευχαριστώ την Προϊσταμένη της Μονάδας κ. Πηγή Βελημβασάκη, φίλη από τα παλιά, η οποία με το διαρκές παράδειγμα της, «ποιήσασα και διδάξασα», στήριξε και τους ασθενείς και το ανθρώπινο δυναμικό της Μονάδας, πρωτοστατώντας «έργω» στη διεκπεραίωση της πολύμοχθης αποστολής που συνειδητά ανέλαβε.
Οφείλω, επίσης, να ευχαριστήσω τους κ.κ. Κωστή Τασούλα και Γιάννη Πλακιωτάκη, Πρόεδρο και Α’ Αντιπρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, οι οποίοι, συναισθανόμενοι την αγωνία μας, συνετέλεσαν καθοριστικά στην υπέρβαση αφόρητων γραφειοκρατικών διαδικασιών, που έπρεπε να διεκπεραιωθούν για την επαναλειτουργία της Μονάδας.
Για μία ακόμη φορά ήταν για μένα πικρή η επίγευση της διαχρονικής πραγματικότητας, που έχω βιώσει ως Δήμαρχος, ως Πρόεδρος του Δ.Σ. Νοσοκομείου, αλλά και ως πολίτης, ότι στην Ελλάδα ο χειρισμός αυτονόητων πραγμάτων, μη επιδεχόμενων άλλη ανάγνωση, απαιτεί απαραιτήτως και πολιτική παρέμβαση, προκειμένου να τελεσφορήσει.
Δυστυχώς, δύσκολα αντιλαμβάνονται ορισμένοι παράγοντες, παραδομένοι στον μακάριο ύπνο της απραξίας, ότι οι ζωές και τα δικαιώματα των ανθρώπων δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως υπηρεσιακοί φάκελοι, ή ως αδιάφοροι αριθμοί Πρωτοκόλλου.
Οφείλω, τέλος, να μνημονεύσω επαινετικά την άμεση ανταπόκριση του κ. Γιάννη Ανδρουλάκη Αντιπεριφερειάρχη Λασιθίου, ώστε να αδειοδοτηθεί η επαναλειτουργία της Μονάδας στην Ιεράπετρα, όταν η σχετική ευθύνη περιήλθε στην αρμοδιότητα του. Πράγμα καθόλου αυτονόητο, εάν αναμνησθώ την αντίστοιχη εμπειρία του παρελθόντος.
Η επάνοδός μας στην ανακαινισμένη και αναδιοργανωμένη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού στην Ιεράπετρα είναι πλέον γεγονός. Επιστρέψαμε περιχαρείς στη δική μας Ιθάκη. Το αντάμωμα με πρόσωπα οικεία, μέλη του προσωπικού και συνασθενείς, που μαζί ξεκινήσαμε πριν από έξι χρόνια το ταξίδι στη Γεραπετρίτικη θάλασσα, ήταν για μας αφορμή μεγάλης ανακούφισης. Τώρα πλέον ταξιδεύουμε στα ασφαλή νερά της «Mesogeios», έχοντας την προσδοκία ότι όλα θα είναι καλύτερα, αφού στη δοκιμασμένη επάρκεια του προσωπικού της Μονάδας, που τους γνωρίζουμε και τους εμπιστευόμαστε, προστίθεται και η σφραγίδα της εγκυρότητας και της αξιοπιστίας της νέας διοίκησης, με την ευφήμως γνωστή πανελλαδική παρουσία της.
«Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν». Αυτός είναι ο ψίθυρος της καρδιάς μας τις ευφρόσυνες τούτες ώρες.
Συμπληρώνεται με τις ολόθερμες ευχές να βιώσουμε όλοι το βαθύ νόημα των άγιων ημερών που διανύουμε, παρά τη ζοφερότητα του διεθνούς περιβάλλοντος και παρά τον πάταγο της εγχώριας προεκλογικής διαπάλης. Να γιορτάσουμε ως Ορθόδοξοι Έλληνες τις άγιες ημέρες που ξεκίνησαν, ως ειλικρινείς συμμέτοχοι στο ανθρώπινο πάθος Του, αλλά και ως συνειδητοί συνεορταστές στη μεγάλη χαρά της Ανάστασής του. Επομένως ως καλύτεροι άνθρωποι, διακατεχόμενοι από ειλικρινή αγάπη για το Θεό, αλλά και για τον Άνθρωπο, που συμβιώνει, πονεί, χαίρεται και γιορτάζει δίπλα μας. Συνειδητοί αναγνώστες των Πασχαλινών διηγημάτων του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, για να νιώσουμε μαζί του την μαγεία των συναρπαστικών βιωμάτων του.
Δημοσίευση σχολίου